Fudan universiteit en Eaton

Vandaag 18 september zijn we om 8:15 vertrokken met de bus om naar de Fudan-universiteit te gaan. De universiteit is  opgericht in 1905. Het begon met een presentatie met feiten over de universiteit, bijvoorbeeld dat ze 26000 studenten hebben op het moment waarvan 20% uit het buitenland komt. De universiteit heeft ook vier campuslocaties! Dat is wel wat anders dan bij ons. Ook staat de universiteit in de top drie van  scholen in China. Na de presentatie van Wouter kregen we een rondleiding door de labs. Dit werd gedaan in twee groepen zodat iedereen in de labs kon. In het eerste lab werden waveguides gemaakt met behulp van elektromagnetische velden. Ook werd er iets gemaakt met behulp van een laser en vele lenzen. Helaas stond  er geen  waarschuwing bij dat de laser op dat moment aan stond..... In het tweede lab was te zien dat er met optische apparaten gemeten werd. Na deze bezoeken aan de labs gingen we door naar het museum van de universiteit! Hier kon de hele geschiedenis van de universiteit bekeken worden. Helaas waren wel de borden in het Chinees waardoor we de helft niet mee kregen en we de tweede verdieping van het museum helemaal overgeslagen hebben. Wat opviel was een bachelordiplouma uit 1925 dat geheel in het Engels geschreven was!  Ook werden er vrouwen toegelaten op deze universiteit vanaf 1927! Na het bezoek aan het museum werd de tocht vervolgd naar de kantine van de universiteit. Deze bestond uit twee verdiepingen wat niet gek is voor zoveel studenten en het feit dat de mensen veelal in dorms leven zonder enige vorm van een keuken. Het eten was prima al viel niet alles mee om met stokjes te eten. Soms waren dingen te glibberig. Na afscheid genomen te hebben van iedereen gingen we op weg naar EATON.

Bij EATON zijn we begonnen met een presentatie over het bedrijf. EATON is een bedrijf dat anderen helpt in het managen van energie op zuinige en verantwoorde manier. Na afloop van de presentatie gaf Wouter zijn presentatie wederom die we allemaaal te goed kennen  op het moment. Na afloop gingen we naar het lab wat zich in de kelder bevond. Dit was een nieuw lab wat ook meteen opviel.. Het zag er nieuw uit en ontzettend geordend. Na het bezoek aan het lab gingen we naar de showroom om meer een feeling te krijgen voor wat het bedrijf nou maakte. Dit hield onder andere slangen in voor brandstof en stoppen en nog veel meer. Wat opvallend was was dat ze golfstokken hadden. Dit kwam omdat ze een tijd geleden een bedrijf hadden overgenomen dat de grip van de golfstok van het zelfde materiaal maakte als de slangen voor de brandstof. Dus dit krgen ze er gratis bij. Het bedrijfsbezoek werd afgerond met een groepsfoto bij het logo van EATON.

We gingen weer met de bus naar het centrum voor de acrobatische show van deze avond. Maar allereerst gingen we eten in kleine groepen. Ik deed dit met zes anderen in een klein restaurant ergens achteraf. De tent opzich zag er niet uit maar je kon er wel ontzettend goed eten. Na het eten nog een ijsje gehaaald in de supermakrt als toetje om vervolgens naar de show te gaan. Deze was echt erg gaaf!! Er waren acts met jongleren, met een stoelen toren, mensenlijke torens bouwen met behulp van een wipwap en dit alles werd afgesloten met een balvormige kooi met vijf(!!!) motoren erin die zigzag door elkaar reden!. Echt super! De show was al om 9 uur afgelopen dus iedereen had nog wat tijd voor zichzelf. Een groep ging meteen terug naar het hostel maar een andere groep ging nog de stad in om een tuin te bekijken die helaas al dicht was bij aankomst.
Dit was het weer voor vandaag!

Laurie OVerbeek

De eerste fabrieken

Maandag 17 september, om 7 uur in de ochtend werden we alweer gewekt door de wekker. Na een prima ontbijt bij het hostel stonden we al snel buiten om met de bus richting het bedrijf Technotion te vertrekken. Maar na een half uur wachten op de bus werd ons bekend dat deze door een misverstand niet te komen. Dus terug in het hostel is alsnog een bus geregeld en konden we met 2 uur vertraging alsnog opweg!

Aangekomen bij Technotion viel het gebouw wel een beetje tegen. Maar binnen bleek dat ze erg hun best gedaan hadden om alles op te vrolijken door overal ballonnen opgehangen te hebben. We werden warm onthaald door re directeur zelf. Hij hield in het Nederlands een praatje over Technotion, het bedrijf is gespecialiseerd in het maken van lineaire motoren. In verband met de tijd werd tijdens zijn verhaal ons een lunch aangeboden en die bleek erg lekker te zijn. Daarna liet hij nog wat filmpjes zien van enkele toepassingen maar ook van de productie. Nu komt het interessante gedeelte, we mochten in de productiehal gaan kijken! De hal was vrij groot maar voor een internationaal bedrijf viel het mij toch wel een beetje tegen, dergelijke bedrijfshallen zou je ook in Nederland kunnen aantreffen. De meeste onderdelen werden aangeleverd dus het personeel was vooral bezig met alles nameten en in elkaar zetten. De spoelen werden wel met de hand gemaakt. Het was erg interessant om te zien dat al het personeel duidelijk zijn eigen taak had, de ene was 12 uur per dag, 6 dagen in de week spoelen aan het wikkelen en de ander was alleen maar bezig met steeds dezelfde onderdelen in elkaar lijmen. Wel hadden ze officieel een 8 uurige werkdag en kregen ze de rest als overuren uitbetaald.

Na dit super gave bezoek hadden we nog twee brdrijfsbezoeken te gaan. Dit waren beide toeleveranciers van Technotion. Als eerste zijn we even langs een metaalbewerkingsbedrijf geweest. Er stonden ruim 10 machines waarvan 6 automatische vreesmachines. Ook dit bedrijf bleek veel te lijken op Nederlandse bedrijfshal, behalve dat dit bedrijf enorm veel lege ruimte had, zeker de helft van de ruimte van de loods stond leeg. Degene die ons rondleide sprak alleen Chinees dus voor de zoveelste keer waren we Xioaying enorm dankbaar voor het vertaalwerk!

Het befrijfsbezoek bij de pcb maker was ronduit bizar. De beide bedrijven hiervoor hadden vrij goede werkomstandigheden, bij Technotion was zelf een afzuiging geplaatst boven de lijm afdeling. Bij de pcb fabriek werden we eerst door de directeur ontvangen in een mooie kamer met een grote tafel en grote leren stoelen. De directeur sprak geen Engels dus Xioaying heeft weer alles voor ons vertaald. Na een kort praatje kregen we een rondleiding door de fabriekshallen. Het was allemaal enorm groot. Het stonk overal gigantisch naar chemicaliën. Enorme machines automatiseerden het gehele proces. Het was bizar om te zien in welke enorme hoeveelheden de pcb's geproduceerd werden. Alle pcb's werden zowel met de hand als met een camera stuk voor stuk nagekeken. Het was super gaaf om te zien hoe zulk een groot bedrijf functioneert.

Naar deze super gave bedrijfsbezoeken zijn we gaan eten bij een slangenrestaurant. De levende slang werd ons gepresenteerd door de koks. De slang was zo'n 1,5 meter lang. Naar wat ik heb horen zeggen heeft de kok met een schaar zijn kop eraf geknipt in de keuken.

Als laatste activiteit zijn we naar Shanghai world financial center geweest om daar te genieten van de skyline in het donker. Dit is de hoogste toren in Shanghai, hij is bijna 500 meter hoog en heeft 100 verdiepingen. De lift deed er een halve minuut over om ons naar boven te brengen. Het uitzicht boven was heel indrukwekkend, precies zoals de plaatjes van internet alleen dan in het echt!

Labrinus van Manen

Het vissersdorp en de Vue Bar

Vandaag is het zondag 16 september. Deze dag begon voor mij net zoals alle dagen deze studiereis om 12 uur 's nachts. Liep tot een uurtje of 5 door en hernieuwde zich zo rond half 8.

In deze eerste 5 uur heb ik met Freek, Robert en Maarten als eerste een expat-bar 'Brown Sugar' bezocht. Het was een erg gezellige, doch dure (naar Nederlandse begrippen) plek en het duurde dan ook niet lang voordat we ons met het gezelschap begonnen te mengen. Hoe gezellig ook, het sloot al rond 1:10. Ik zat juist met wat mensen te praten om te vragen waar het gezellig zou zijn. Tegelijkertijd was de rest verwikkeld in een gelijk gesprek. We kregen hetzelfde antwoord: "The Appartment". Dat moest dan ook maar eens uitgezocht worden en we bevonden ons al snel in een taxi naar deze beruchte plek. Twee whiskey en een snack, in de vorm van barbecue stokjes buiten de tent, later bevonden wij ons weer in de taxi naar het SSAW hotel alwaar Maarten en ik rond een uur of 5 de slaap vatten.

Minder dan drie uur later werd ik wakker nadat er een heel crescendo aan wekkers af ging aan de andere kant van de kamer. Toch was het 't kleine piepje van mijn eigen wekker waardoor ik wakker schrok. Ik riep Maarten dat 'ie wakker moest worden en ging douchen. Terwijl ik onder de douche stond, werd er aangebeld. Mensen voor de deur, harde deurbel, Maarten doet wel open... Of toch niet. Maarten zeggen, wakker schudden en Rammstein vol uit de luidsprekers van mijn laptop  waren niet genoeg om Mr. Money wakker te krijgen. Heel hard boven z'n hoofd schreeuwen daarentegen werkte wel.

Na een heerlijk ontbijt vertrokken we om met de metro ons hele hebben en houden naar het Shanghai City Central International Youth Hostel te begeven. Daar aangekomen was het snel naar de kamers. Twee verdiepingen per kamer ziet er natuurlijk heel gaaf uit en dan buut je natuurlijk meteen de bovenste verdieping. Dat wordt natuurlijk extra leuk als je ziet dat je samen in een twee-persoons bed mag slapen.

Na het deponeren van de spullen in de kamers stond om half 12 de bus klaar om ons naar Zhouzhuang te brengen. Helaas konden Eric en Xiaoyeng ons niet vergezellen, Eric heeft een ochtend in het ziekenhuis doorgebracht maar kon ons gelukkig tegen het einde vergezellen en bleek verder in orde. De rit bracht ons door het platteland rondom Shanghai inclusief rijstvelden en we kwamen aan bij een oester/parel-kwekerij. We liepen richting het stadje en werden ontvangen met trommels en een hele show. Het was even zoeken waar en wat we precies gingen bezoeken, maar we hebben het gevonden.

Zhouzhuang is een touristisch plaatsje waar de straten vervangen zijn door grachten. Sommige mensen hebben hier boottochtjes genomen en zijn zo van de ene kant naar de andere gevaren. Het bleek ook mogelijk om, na betaling van een paar pingels, de bestuurder van de boot te laten zingen. Mijn avontuur begon in een papier/kartonrestaurant met bijbehorend winkeltje. Na een lunch van patat met ijs aan een tafeltje naast de toren van Pisa en de Eifeltoren heb ik de rest van de dag besteed aan het rondstruinen in de winkeltjes en afdingen op de prijzen van prullaria.

Na Zhouzhuang zijn we naar een noodle-juggling restaurant geweest alwaar we een hot-pot (fondue) maaltijd nuttigden. Aan mijn tafel hebben we onder andere varkens hersenen besteld. Ik vond zelf de smaak niet zo geweldig en de structuur had iets weg van jelly, maar toch ook weer niet. In ieder geval weer een voedselbingopunt voor de meeste mensen. Het echte noodle-jugglen werd gedaan als je noodles bestelde. Dit was een indrukwekkende show die nog het meeste wegheeft van ritmische gymnastiek. De noodle begon als kort dik sliertje en werd door het rondslingeren ongeveer een meter of 2. Na het doormidden scheuren werd deze in de hot-pot gedaan waarna het opeten niet lang op zich liet wachten. Het toilet dient ook even benoemd te worden. Behalve het vasthouden zelf hoefde je niets zelf te doen, de kraan werd open en dicht gedraaid, het zeeppompje werd voor je ingedrukt, handdoek werd aangereikt en zelfs de deur opengehouden. Goede service!

Het eten duurde langer dan gedacht en we werden al gebeld door de Vue Bar waar we bleven. Het eten werd snel afgerond en we gingen snel taxi's regelen om naar 't hotel te gaan. We moesten snel omkleden en met behulp van Xiaoying werden de taxis geïnstrueerd waar ze ons af moeten zetten. We waren met mijn taxi als eerste aangekomen en de lift naar boven benam mij de adem al. Een prachtig uitzicht verbeterde zich elke seconde terwijl de lift in een 33 seconde naar boven racete. Daar werden wij verwelkomd en ons het terras met jacuzzi gewezen waar wij ons de rest van de avond zouden mogen vermaken. Beetje bij beetje druppelden steeds meer mensen binnen. Eén taxichauffeur had een groepje elders afgezet, maar na een paar belletjes konden zij zich ook bij ons voegen om deze prachtige avond te beginnen met een assortement van 3 verschillende witte wijnen.

Al snel zat de jacuzzi vol met EL-ers en waren er verschillende omstanders die een foto moesten maken van onze groep. We werden nog even tijdelijk vergezeld door een groep met dames die een bachelor feestje gaven, maar zelfs dat dreef de geharde engineers er niet toe om de jacuzzi te verlaten.

Het uitzicht is niet te beschrijven in woorden en zelfs op de foto's zijn maar een schamele reproductie van hoe wij het zagen. Er stond een straffe wind, maar de lucht was helder en de lichten van Shanghai stonden volop aan. Met het prachtige uitzicht, allemaal complimentjes over hoe het geregeld was en achtereenvolgens een wijntje, biertje, 2 whiskeys en verschillende snacks is er voor mij nog maar 1 woord om deze avond te beschrijven: Legendarisch.

Joris Mosheuvel

De fietstocht door Shanghai

 Deze dag, zaterdag 15 september,  begon in de No. 88 club waarvan gisteren al werd bericht. Rond een uurtje of half een besloten een handvol mensen dat het mooi was geweest, onder meer om het risico op Tinitus beperkt te houden. Aangezien we met z’n vijven waren duurde het even voordat we een taxi vonden die bereid was ons voor een paar pingels extra mee te nemen. Toen we langs de politie reden zei de chauffeur tegen Labrinus dat hij plat moest gaan liggen, schijnbaar is dat een van de weinige ons bekende verkeersregels die hier wel serieus genomen wordt. In het hotel aangekomen besloten wij morgen uit te slapen, de bedden kosten immers te veel om er geen gebruik van te maken. Dit betekende dat ik de volgende ochtend nog sliep terwijl het grootste deel van de groep naar de tailor market ging. Zover ik heb mee gekregen gebeurden hier geen rare dingen: er werden weddenschappen afgesloten en Tom heeft zijn charmes losgelaten op een paar mooie dames (lekkere wijven).
Met z’n tweeën maakten wij ons om 12 uur op pad richting het metrostation waar wij de rest van de groep zouden ontmoeten. Niets vermoedend bestudeerden wij geconcentreerd naar de plattegrond van het metrostation, toen er “soep, soep, soep” in onze oren werd geschreeuwd, wat tot enige schrik leidde. Maarten bleek meer of minder toevallig tegelijkertijd op het station te zijn en had ons zien staan. Vanaf het station moesten wij maar kort lopen naar de startplek. Hier wachtten drie begeleiders en twee andere deelnemers op ons. Het was best bijzonder om zo een andere grote groep Nederlandstalige mensen in Shanghai te zien. Omdat ik nog niet had ontbeten heb ik een broodje in een supermarkt gekocht met in de verpakking een klein zakje. Er van uitgaande dat dit poedersuiker is wilde ik het al open scheuren toen ik zag dat het eigenlijk een zakje tegen vocht met het opschrift “If contact made with eyes or mouth, please contact physician” was.
Op grond van de grootte van de groep werd deze opgesplitst in drie groepen van acht tot tien mensen. Onze guide was een Belgische vrouw van 31 (zo bleek uit een weddenschap) die inmiddels al zes jaar in Shanghai woont. De instructies die ze voor het fietsen gaf waren bij elkaar blijven, voorrang nemen en bellen/lawaai maken. Vooral het laatste bleek inderdaad erg goed te werken om voorrang te krijgen. Omdat we vrij snel op pad waren kregen wij veel van Shanghai te zien: een Frans gedeelte, voortkomend uit een Franse kolonie, de oude stad en gespecialiseerde winkelstraatjes zoals de “Gamma” met allerlei renovatiematerialen en een straatje met alleen maar buizen en pijpen. Ook werd er uiteraard een weddenschap afgesloten. Degene die als eerste een Chinees achter op zijn fiets mee zou nemen won. Zelfs Robert deed mee, en dat terwijl hij niet eens een bagagedrager had. We hielden een tussenstop op de “Nieuw Heights”, een restaurantje met een fantastisch uitzicht op het Bundgebied. Kort hierna wist Ingo een dame zo ver te krijgen achter op zijn fiets te gaan zitten en kon zo de hoofdprijs van een Yuan binnen harken. Niet veel later bereikten wij weer het startpunt en was deze bijzonder indrukwekkende tocht afgelopen. Al met al zorgde een hoop lulkoek die volgens verhalen gedeeltelijk letterlijk in mensen op kwam voor een humorvolle start in de dag.
Hierna gingen wij op zoek naar een restaurantje om weer wat energie van het fietsen terug te winnen. Helaas was vanavond de laatste avond van Tom en dus gaf hij een speech waarin hij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen mooi samenvatte. Het eten was zoals ge- en verwend erg lekker.
Het avond programma bestond uit een optreden genaamd “Kung Fu Komedy”. We wisten niet precies wat wij hiervan voor moesten stellen maar het bleek stand-up comedy in een gezellig en mooi ingericht café met de naam URBN Hotel te zijn. Het lukte ons om de eerste twee rijen compleet in beslag te nemen. In totaal traden er drie comedians op, waarvan de laatste de bekende Paul Ogata. Al snel werd duidelijk dat 20% van het publiek uit Nederlandse elektrotechniekstudenten bestond, wat tot drugs, kaasborden en robotvagina grappen leidde. Het niveau was aangenaam laag en de kwaliteit hoog, zodat de meeste van ons niet meer bij kwamen van het lachen. Al in al een ontzettend gave dag!

Jelle Dijkstra

Reis naar Shanghai

Vandaag 14 september verzamelen we om naar Sjanghai te vertrekken. Jelle en ik zijn niet van plan om hetzelfde stuk te gaan teruglopen daar mijn wieltjes kapot zijn en die van Jelle ontbreken. Een taxi biedt uitkomst, maar die moeten we maar net kunnen vinden en dan nog hopen dat het kein stau gibt.

20 pingels en wat extra grijze haren verder staan we op het station. We strompelen naar binnen snakkend naar ontbijt wat we vonden in de vorm van wentelteefachtigen. Vandaag staat Philips op het programma, maar voordat het zover is moeten we nog even wachten. Kaarten!!!

Deze keer hadden we geen hogesnelheidstrein en ging het voertuig ‘maar’ 250km/h. In de trein heb ik me gewaagd aan een potje Chinees schaken. In het begin was et vooruitzicht een beetje moedeloos, maar met enkele weldoordachte stuiptrekkingen toch nog waardig beëindigd vanwege tijdsnood.

Om 11:30 kwamen we in shanghai aan. De metro is elke keer erg druk, en het is niet gebruikelijk om eerst de mensen uit te laten stappen en dan pas zelf in te stappen. Als je dus echt die metro uit moet met wat koffers zul je dus vrij assertief naar buiten moeten stappen en kan het voorkomen dat je onderweg een paar chinezen meeneemt naar buiten die liever binnen waren gebleven.

In het hotel aangekomen beseffen we pas hoe luxe dit gaat worden. De eerste twee dagen zitten we in dit hotel om even bij te komen. En onze eerste indruk was ook wel dat dit zeker in orde gaat komen. De hotellobby was ruim, veel marmer(-achtigen), gratis (lekkere) koffie en een Mac. Bart en maarten regelende de check-in en we konden ons snel even omkleden om direct door te gaan naar Philips. Onze kamers waren kortweg prima in orde, goede matrassen, een regendouche, flatscreen (voor de Chinese talentenshows natuurlijk) en prachtig uitzicht.

We zijn met de metro naar Philips gegaan. Hiervoor hebben we een plaatselijke OV kaart gekregen van SPOCK met 20 geld erop. Martijn en Robert vonden het niet nodig om deze kaart mee te nemen wat enige vertraging tot gevolg had. De hele groep stond al binnen en de deuren begonnen te sluiten. Vriendelijk als we zijn hebben Jelle en ik ons tussen de deuren gewurmd en met brute kracht de deuren open gehouden. Bart was bij de achterblijvers gebleven en kwam aangerend met z’n twee achtervolgers. Bart en Robert waren nog vrij op tijd, Martijn echter die rende in volle vaart op de dichtgaande deur af en maakte een sierlijke sprong waarop hij zich in de armen van de groep wierp waarop de deuren achter hem sloten.

Bij Philips aangekomen stond de CTO, Frans, ons te woord in het Nederlands. Na een korte introductie en koffie kregen we een rondleiding, De eerste demonstratie was op een researchafdeling waar ideeën werden uitgewerkt tot een proof of concept. De demoruimte was omgebouwd tot hotelkamer om verschillende belichtingstechnieken uit te proberen en al gauw hadden we de besturingsconsole gevonden en veranderden we de kamer in een hightech disco. De tweede demo was een eenvoudige presentatie over de werking van het oog, perceptie van licht en LED technieken die het niveau van de onderbouw VWO niet oversteeg. We vervolgen onze weg naar de Healthcare-afdeling waarbij in het voorbijgaan iets door twee schone chinese dames werd gezegd wat Xiaoying gretig voor ons vertaalde in: ”handsome men!”. In the pocket dus. Even later hebben we een RnD lab gespot en, nieuwsgierig als we zijn, zijn we even naar binnen gelopen. Onze tourleider volgde ons voorbeeld en was erg enthousiast dat we het vet vonden en liet ons dan ook het lab doorlopen. We vermoedden natuurlijk dat dit waarschijnlijk niet de bedoeling was dus schoten we snel wat foto’s en liepen we verder met de handen in onze zakken. De groep ging terug en wij, als achterblijvers, kwamen aan de praat met een labmedewerker die we snel wat vragen stelden. Al snel kwamen verschillende medewerkers gealarmeerd naar ons toe om te vragen wie we waren en bij wie we hoorden. Ons werd vriendelijk doch doordringend verzocht weg te gaan en in het voorbijgaan hoorden we een Nederlandse medewerker opmerken dat het absoluut niet de bedoeling was dat we daar los rondliepen. Naast een paar leuke kiekjes was het resultaat dat we de rest van de groep kwijt waren geraakt zonder enig idee te hebben wat de volgende stop zou zijn. We hebben ze teruggevonden en de rondleiding was daarmee ook op zijn eind.

De hotelkamers in het SSAW hotel waren awesome. De bedden waren goddelijk en de douchecabine vrij doorzichtig. Daarna zijn we uit eten gegaan, en dat was goed. We namen onder andere soortement van shoarmabroodje die Tom expliciet niet pittig bestelde (vooral veel non-verbaal geweld), wat de lieftallige serveerster helaas verkeerdom opvatte en ons een van de pittigste broodjes gaf van de reis, Tom bedankt ;). Jelle en ik hebben vervolgens beide een koffer gekocht, omdat die van ons beide flink naar de tyfus was. Na het genieten van een gratis biertje met uitzicht op de skylnie van Shanghai zijn we naar bar 88 gegaan voor een drankje. Voor de deur denk je: "Huh, wasdit?", dan de trap op denk je: "Huuuuhh? Wasdittan?" en na het eerste halletje denk je: " HUUHH?!Wat the fuck supervet is dit dan!" Een megagroot dancecafe die voornamelijk goed is voor de arbeidsverschaffing van de Shanghaiaanse burgerij. Er lopen zelfs continu sjineesjes rond die met stoffer en blik de vloer vegen! Voeg daar een paar honderd gasten aan toe en je hebt een gezellig drukke bedoeling. Goede muziek wel, en bier (250ml) voor 55 pingels (vergl: record staat op 3 pingels voor 600ml ).

Uit het niets komen er ineens 2 mooie intelligente half naakte danseressen tevoorschijn en een negerfiguur die ontsnapt lijkt uit een low budget bollywood astin power rip-off. Die een gaaf openingsdansje hebben ingestudeerd! Na deze intro gaat het al snel bergafwaarts, want de neger heeft een microfoon gejat welke hij met zn stem mishandeld. Niet alleen de mic, maar de gehele audioinstallatie zucht onder het gekrijs van een low ranking singstar n00b. Dit alles resulteert in een titanenstrijd tussen onze trommelvliezen en de bewegende lucht om ons heen. Met verbeten lippen proberen we dit te negeren (hahaha (ingo geeft bart een hand) ) en ons te concentreren op de bloodmooie danseressen (dibs op de rechter(A) ) Dit schouwspel gadegeslagen hebbende vertrekken we richting hotel waarvoor we een taxi aanhouden. En jawel, balen, de eerste neemt niet 5 man mee. Dit mag dus net zoals in NL ook niet in China. Hier is het alleen wat gekker want er zitten toch geen riemen in de taxi, maar goed. Uiteindelijk vinden we een taxi die ons voor 30 geld met zn vijven naar het hotel brengt. Halverwege de rit komen we natuurlijk politie tegen en er wordt ons vriendelijk doch doordringend verzocht labrinus in een pijphouding te forceren zodat de agent hem niet zou zien, zo geschiede. Bij het hotel aangekomen mag labrinus weer omhoog en kijken zowel hij als thomas moe maar voldaan... Via een verbazende MC donalds bezorger en de 4e vedieping (bar, die natuluk al gesloten was) zijn we gaan slapen. Stuk voor stuk met ons eigen piep in de oren...

Ingo Stijntjes

South East University

13 september 2012, Nanjing

Het is 6:30, mijn wekker gaat. Uitgerust word ik wakker en merk ik dat mijn bed toch niet zo comfortabel is als het gisteren voelde. Snel sta ik op en maak ik me klaar om 7:00 ontbijt te halen in een straatje in de buurt. Zoals altijd is de planning weer lekker strak. Het programma van vanochtend bestaat uit een bezoek aan Southeast University (SEU), bij ons beter bekend als ‘ De universiteit waar Bram koning is’.

Om half acht worden we opgehaald door een bus van de SEU. Onderweg informeert Prof. Wang ons over de specs van zijn universiteit. Deze is in heel China beroemd vanwege het hoogstaande onderzoek in RF IC design. In totaal telt de uni zo’n 30 000 studenten. Terwijl we door Nanjing rijden wordt ons verteld dat dit ooit de hoofdstad van China is geweest, en dat het station waar we gisteren met de Bullet Train arriveerden het grootste van heel Azië is.

De bus rijdt de nieuwe campus op, deze is pas is opgeleverd en de verhuizing is bijna klaar. Vanwege ruimtegebrek was een verhuizing nodig, dus ze hebben maar gelijk een tien maal grotere campus gebouwd. Het terrein is inderdaad gigantisch en het eerste wat opvalt is dat alles grijs is en op elkaar lijkt. De smog die er hangt versterkt de grauwe indruk. Dan ziet onze campus in Twente er toch een stuk beter uit, met haar groene gras, witte Carré en rode Nanolab. We lopen een gebouw binnen waar de bachelorstudenten hun practica hebben. Prof. Wang grapt dat de studenten hier ‘Lián Xì’ (verbindingen) maken.

Een half uur later verlaten we de nieuwe campus en rijden we naar Wireless Valley, een gebied van 1km² waar bedrijven en de universiteit samenwerken in onderzoek naar - je raadt het al - draadloze communicatie. Er is een groot ‘experience center’ opgezet, vol met posters, prototypes en een gigantische maquette van het terrein. We worden rondgeleid door een hoge pief, die geen Engels spreekt. Ook alle posters bevatten alleen Chinese tekens en op de foto’s staan alleen Chinezen, waardoor in mij de vraag opkomt of het onderzoek hier al het internationale niveau heeft bereikt.

De rondleiding vervolgt zich door de rest van de gebouwen van Wireless Valley. De deur van de loopbrug is vergrendeld door een elektronisch slot, dus er wordt een bewaker bijgeroepen. Deze toetst opzichtig de pincode in. Een golf van hilariteit gaat door de groep, maar professioneel als we zijn onderdrukken we onze emoties. Dit is niet de eerste keer dat me opvalt dat veel beveiliging ook in China een wassen neus is.

Na het zoveelste busritje arriveren we eindelijk op de oude campus, waar nog steeds het grootste deel van Prof. Wang’s groep gevestigd is. We lopen langs een lab waarvan ons verteld wordt dat het de meest geavanceerde in zijn soort is van alle universiteiten in China. Er volgt een presentatie over het onderzoek dat in de groep gedaan wordt. Het meest aansprekend is het onderzoek naar myoelectric neurostimulation. Hiermee kunnen twee zenuwstelsels aan elkaar worden gekoppeld. Dat maakt het mogelijk om gebroken zenuwverbindingen te herstellen, maar ook om een verbindingsbrug te maken tussen twee lichamen.

Tijd voor de lunch. Samen met Prof. Wang en Dr. Wang genieten we van een heerlijke maaltijd in de mensa. Met een volle buik nemen we de bus naar onze middagbestemming: Linggu Park. Een gigantisch bos op een grote berg, waar Nanjing inmiddels volledig omheen gebouwd is. We bezoeken o.a. het mausoleum van Dr. Sun en de Linggu Temple, een pagoda met een hoogte van 60 meter. Na een lange wandeltocht nemen we de bus terug naar het hostel. Even snel douchen en dan de stad in om lekker van de Chinese keuken te genieten. Met Century Egg, kwal, schildpad en pad wordt de Chinese Food Bingo flink aangevuld. Tijdens het eten bespreekt de reiscommissie de afgelopen en aankomende dagen. We nemen de Taxi terug naar het hostel, waar een paar lekkere Franziskaners op ons liggen te wachten. Met zo’n 22 graden en het geluid van krekels op de achtergrond is het hier goed toeven. Als ik morgen wakker wordt is het een week geleden dat we vertrokken uit Enschede. Tempus Fugit, tijd om mijn belevenissen op papier te vereeuwigen…

Hugo Westerveld

Nanjing

Vandaag is het 12 september. Tijdens de nacht moest ik mijn verliezen bij de, in China illegale, gokpraktijken in de bar vergeten. De ingezette 3 Yuan, omgerekend zo'n 45 cent, ben ik voorgoed kwijt. De reiscomissie heeft het plan voor vandaag aangepast om voorzitter Mao een waardige groet te brengen. Dat betekende echter wel dat we vandaag al om 6 uur ons bed uit moesten. Om niet gelijk weer in slaap te vallen werd gelijk het gordijn open gegooid. Tot onze verbazing zagen we een blauwe lucht in Beijing. De voorgaande dagen waren egaal grijs waarbij de vraag of dit wolken waren of smog was nog steeds niet is beantwoord. Echter blijkt het dus ook voor de inwoners van Beijing mogelijk te zijn te kunnen genieten van een gezonde blauwe lucht.

Het ontbijt bestond vandaag uit de rijst die gister overgebleven was. Onze buurman (restaurant naast het hostel) was echter een soort oliebollen aan het bakken. Een Michelin ster zal de beste man niet verdienen, het ontbreken van poedersuiker was hier een gemiste kans. 

Daarna was het tijd om naar het mausoleum van Mao te wandelen. Uiteraard hadden we uit respect voor voorzitter Mao onszelf netjes in pak gekleed. Eenmaal aangekomen op Tian'anmen Square schrokken we van de wachtrij. Blijkbaar was om 6 uur opstaan niet genoeg om een 2 uur durende wachtrij te vermijden. Nadat we nog een poging hadden gedaan om als groep onszelf binnen te praten gaven we het op. Ook het speldje dat Thomas even daarvoor met een bewaker had geruild bleek niet van pas te komen. We liepen door. De muur met de foto van voorzitter Mao bleek vandaag niet meer in de stijgers te staan. Tijd voor een nieuwe groepsfoto waarbij we vandaag besloten maar niet de vlag van het universiteitsfonds te tonen. Inmiddels zullen 100 verschillende versies van de groepsfoto op de Chinese variant van Facebook geplaatst zijn omdat er zoveel omstanders ook foto's maakten.

Aan de andere kant van het mausoleum ging net een nieuwe wachtrij open. We gingen er voor en 20 minuten en een security check later stonden we klaar om voorzitter Mao te kunnen bezoeken. In de wachtrij kocht ik nog snel een bloem voor 3 Yuan. De bloem werd voor het standbeeld van voorzitter Mao neergelegd en een eerbiedige buiging werd gemaakt. Dit standbeeld is een directe kopie van het beeld van president Lincoln in Washington. Ook voorzitter Mao zit in een stoel in dit standbeeld. Daarna liepen we langs voorzitter Mao die daar al zo'n 30 jaar vredig ligt. 

Na het bezoek aan Mao was het tijd om naar de campus van Nokia in Beijing te gaan. Dit betekende weer een lange en vermoeiende reis in de bus en file. Op het moment dat ook ik wat slaap aan het inhalen was, was Thomas zo attent om iedereen wakker te maken om te melden dat we nog 30 minuten de tijd hadden om te slapen. Bij Nokia kregen we een rondleiding door de campus. We zagen de verplichte presentaties, de sportzaal, voetbaltafels en het dak. Ook de getoonde telefoons uit de vorige generatie waren niet zo boeiend. Even was er hoop op een leerzame rondleiding toen we toch de fabriek in konden. Echter kwamen we niet veel verder dan een gang waar niets te zien viel.

Na dit bezoek probeerde iedereen nog een kom vol noedels naar binnen te werken in de bedrijfskantine. De terugreis ging een stuk vlotter door het gebrek aan grote files op de wegen van Beijing. In het hostel werd nog snel van kleren gewisseld en konden we naar de metro om onze trein naar Nanjing te nemen. In de metro stappen met een koffer was weer een hele operatie. Uiteraard stonden wij klaar voor een overvolle coupé. Gelukkig lukte het Tom, Freek, Laurie en mij om onszelf er in te wurmen. 

Het treinstation voor de Bullet Train is net een luchthaven. Ook hier een behoorlijke security check en nog eens een check. Nadat Freek onze Chinese treinkaartjes had weten te ontcijferen wisten we welk treinstel en welke stoel we hadden. In tegenstelling tot de NS vertrok onze trein zelfs 2 minuten te vroeg. Op het moment van schrijven razen we met 311 km/h door China en kunnen we genieten van het landschap dat ons voorbij schiet. Met dank aan onder andere Maarten, die zich bijna een hernia heeft gesjouwd, konden we genieten van bier in de trein. Op deze trein zijn echter ook leuke stewardessen te vinden. De vraag is echter of ze het ook zo fijn vonden dat een groep van 24 studenten hun lege bierflesjes inleverden in een zak die daar niet echt op gemaakt was. Toen onze eigen voorraad op was, werd het tijd om het restaurant aan boord van de trein te overvallen. Wederom werd er een acceptabele hoeveelheid TsingTao ingeslagen. Nadat ook deze blikjes van 600ml op waren werd een nieuwe expeditie ondernomen om meer bier in te slaan. Helaas kwamen de manschappen van deze missie terug met slecht nieuws: Al het bier was blijkbaar al op.

In Nanjing kwamen we keurig op tijd aan, namelijk om kwart voor zeven. Daarna was het even zoeken naar de juiste weg. Blijkbaar stond het nieuwe station waar we aankwamen nog niet op Google Maps. Met de mobieltjes en offline kaarten bij de hand wisten we onze weg te vinden naar de metro en het Traveler's Soul hostel. Tijdens de lange wandeling van metro station naar hostel werd de zeer onhandige en loeizware koffer van Jelle door meerdere mensen stukje bij beetje in de richting van het hostel gebracht. Jelle's hulptroepen wil ik bij deze dan ook nomineren voor een eremedaille.

Nadat iedereen de koffers met het nodige ruimtelijk inzicht in de zeer kleine kamers wist te krijgen gingen we op weg naar het centrum van Nanjing aangezien iedereen behoorlijke trek had. Na een ritje met de bus stapten we uit bij een overdekt winkelcentrum. Al snel kwamen we een McDonalds tegen, maar uiteraard waren we het unaniem eens met elkaar dat het daar nog veel te vroeg voor is. We zochten een toko op waar we ook vandaag weer veel te veel hebben besteld. Zelf heb ik, voor zover ik het weet, helaas niks mogen afstrepen op de food bingo uit onze reisgids. Mogelijk hebben anderen wel voor het eerst de rubberen substantie dat naar de naam inktvis luistert naar binnen gewerkt. Na het eten, inmiddels was het winkelcentrum al bijna gesloten, wisten we nog net de laatste bus terug te pakken.

Aangekomen bij het hostel gingen we nog voor een biertje. Hierbij werd duidelijk waar de naam van het hostel vandaan komt. Met 38 yuan per glas is een beetje student genoodzaakt om zijn ziel aan de duivel te verkopen. Gelukkig konden we toch nog wat afdingen en kwam er alsnog duurbetaalde Carlsberg op tafel. Tegen 12 uur was het tijd om te douchen en te slapen.

Gerwin Hoogsteen

Waarom je niet om 2300u naar de kapper gaat

Dinsdagochtend 11 september, weer veel te vroeg gaat de wekker. Er staan twee interessante bedrijven op het programma, dus iedereen moet ’s ochtends ff snel zijn eigen ontbijt regelen om daarna om 8u klaar te staan in de lobby, weer netjes in pak natuurlijk. Samen met Wouter ga ik op pad voor ontbijt. Bij een willekeurig restaurantje in de buurt van het hotel worden we naar binnen gelokt door de eigenaar en met een duf hoofd is dat natuurlijk moeilijk te weerstaan. Met wat wijzen en twee halve woorden Chinees krijgen we voor 24 yuan (ofwel ‘geld’ of ‘pingels’) thee en dim sum. Best lekker, maar mijn maag blijkt daar anders over te denken. Een lange stop op het toilet deze ochtend is het gevolg, dus toch maar even naspoelen met een blikje cola om alles dood te maken waar ik ziek van kan worden. De rest van de dag heb ik er geen last meer van, gelukkig.
Vandaag bezoeken we het Institute of Automation van de Chinese Academy of Sciences, oftewel CASIA. Bij CASIA krijgen we na een korte introductie meteen een rondleiding langs verschillende afdelingen. Omdat het instituut vooral robotica en videobewerking doet, zijn de resultaten van de getoonde onderzoeken erg leuk om te bekijken. De eerste stop is een presentatie van een automatisch video surveillance systeem. Met dit systeem is het onder andere mogelijk vol automatisch het aantal auto’s op een weg te bepalen, te detecteren of iemand over een hek aan het klimmen is, of dat een persoon een verdacht pakketje ergens achterlaat. Hierbij wordt ook een proof of concept getoond van een tracking systeem met meerdere camera’s. Je zou daarmee op bijvoorbeeld Schiphol precies kunnen achterhalen vanuit welke gate een bepaalde asielzoeker is gearriveerd. Helaas blijkt bij doorvragen het systeem niet heel robuust te zijn: als je je tussendoor omkleedt herkent het systeem je als een nieuw individu. Maar goed, het ziet er op de presentatie wel erg leuk uit. De tweede stop is bij een irisherkenningssysteem (mooi woord voor galgje). Hier doet men onderzoek naar irisscans op de middellange afstand, waardoor je dus niet meer direct voor een machine hoeft te staan en in een lensje te kijken om te kunnen worden herkend. Men gebruikt graag irisscans voor herkenning omdat ze zeer kenmerkend zijn voor een individu en daarnaast lastig te vervalsen zijn. Het probleem waar deze techniek mee kampt is vooral dat de volledige medewerking van de gebruiker nodig is. Bij toegangscontrole is dit geen probleem, maar voor anti-terrorisme surveillance wel. Het systeem dat we hier te zien krijgen kan daar een oplossing voor zijn. Onze gastvrouw heeft er nogal de pas in waardoor we al snel weer verder gaan naar de afdeling robotica. In een nogal rommelige werkplaats staan twee opstellingen klaar om aan ons gedemonstreerd te worden. De eerste is een ping-pongrobot. Een vrij flinke constructie zorgt ervoor dat de computer een batje in drie richtingen kan bewegen en zo de hele tafel over kan. Het ziet er indrukwekkend uit en het idee is natuurlijk heel gaaf, maar wat wat je zo 1,2,3 niet ziet is hoeveel reken- en denkwerk er wel niet achter zit om dit geheel tot een succes te maken. Rond de tafel zijn drie camera’s gepositioneerd die de positie en baan van het balletje bijhouden. Deze data wordt dan supersnel verwerkt om te kunnen bepalen in welke positie het robotbatje moet staan om de bal weer terug te kunnen spelen, en wordt de robotarm direct daarnaartoe verplaatst. Als de onderzoeker die bij het project hoort een demonstratie geeft, zijn we zeer onder de indruk van de kunde van het apparaat. Als ik het echter zelf ook eens probeer merk ik meteen de limitatie van het apparaat: omdat het batje niet kan roteren, is het voor hem onmogelijk ballen terug te spelen die ik aan de rand van de tafel laat stuiteren. Ook enkele reisgenoten proberen het uit, met gemengde resultaten. Het systeem is duidelijk nog niet af, maar het is wel erg gaaf om het apparaat bezig te zien in zijn huidige staat van ontwikkeling. Aan de andere kant van het kleine lab staat een bak water van iets minder dan 2 kuub waarin voor onze ogen een robotvis te water wordt gelaten. De vis zwemt en spartelt als een echte vis door zijn lichaam heen en weer te kronkelen: er zitten geen propellors of schoepen aan. Op enkele filmpjes wordt een zelfde model getoond die een natuurlijk huidje gekregen heeft en tussen andere vissen zwemt. Ik heb dan ook in het begin even moeite om de robotvis te herkennen tussen de rest van de vissen, iets wat eigenlijk vooral lukt omdat de focus van de camera meebeweegt met een van de vissen in de bak. Voor de lol vraag ik ook nog even of ik met de vis op de foto mag en neem een zo cliché mogelijke visserspose aan: brede glimlach en een vis van ongeveer een kilo in de handen. De rondleiding zit erop en we hebben dan nog een uur de tijd om met wat Chinese studenten te praten over cultuurverschillen. Het niveau van hun Engels varieert echter nogal waardoor het eigenlijk meer een interview wordt, waarbij de helft van mijn vragen en antwoorden niet over lijken te komen. Dat maakt het dan toch weer wat jammer, terwijl de opzet best aardig was. De lunch maakt echter dat we dit snel vergeten zijn, zo uitgebreid en lekker was het, en als we doorgaan naar Lenovo is iedereen vrolijk.
Als we bij Lenovo worden afgezet door de bus, blijken we bij de verkeerde balie te staan. Sterker nog, we staan bij het verkeerde gebouw! De mensen van de receptie regelen meteen dat we met de vaste shuttlebus mee kunnen waardoor we maar weinig vertraging oplopen in ons programma. Bij het goede gebouw aangekomen worden we warm onthaald door twee enthousiaste medewerkers die voor de verandering eens goed Engels spreken. Je kunt duidelijk horen dat ze in Amerika geschoold zijn, niet alleen aan het vette accent, maar ook de manier van doen doet niet heel Chinees meer aan. De rondleiding die ze geven gaat door een speciaal voor bezoeken bebouwd museum waarin we de gehele geschiedenis van het bedrijf te horen krijgen. Ze zijn er heel trots op dat ze de grootste Chinese sponsor van de Olympische Spelen in Beijing waren in 2008, en in het museum staat zelfs DE Olympische toorts. Althans, dat zeggen ze. Voor de zekerheid gaat iedereen even met het ding in de hand op de foto, thuis maar even kijken of het ook echt waar is. Nadat we ook nog even met de nieuwste gadgets hebben mogen spelen, krijgen we ook de speciale heavy-duty apparatuur te zien, het spul waar het leger mee de woestijn in gaat. De gastheer en –vrouw worden stiekem toch wel wat zenuwachtig als we met z’n tweeen op een laptop gaan staan of dreigen ermee te gooien of ons flesje water erop leeg te kiepen, ook al kan die daar zeker tegen volgens hen. De tour wordt afgesloten met een praatje over het bedrijf wat op zn zachtst gezegd te lang duurt, matig interessant is en lijkt op een soort ingestudeerd toneelstukje met als thema een anti-reclame voor Apple en Blackberry. Als we met zn allen een applaus inzetten als de gastheer even zn mond houdt, lijkt hij de hint te snappen en is het praatje afgelopen. Op naar het hotel dus.
Deze avond willen we Peking Eend gaan eten. We hebben een adresje gekregen in de buurt van ons hotel waar ‘de beste eend van Beijing’ te krijgen is. Nou, dat willen we wel zien. Daar aangekomen worden we op de bovenste verdieping aan het einde van een gang in een kamer geinstalleerd waar eigenlijk maar 18 mensen in passen. Met wat passen, meten en goede wil krijgen we alle 25 deelnemers er toch in. Lekker knus is het wel en niemand kan echt goed bij de enorme ronde tafel in het midden. Tom en Maurits bestuderen de menukaart en beraden zich op hoeveel we van alles willen hebben. Ik help met het overbrengen van onze wensenlijst aan de serveerster. Met grote ogen van verbazing knikt ze vriendelijk bij het horen van de hoeveelheid die we bestellen. Even later blijkt waarom: tegen de tijd dat wij allemaal al zo’n beetje genoeg gehad hebben, staat de tafel nog vol met borden eten en komen er nog steeds nieuwe porties bij. De rekening blijkt gelukkig toch nog mee te vallen (1800 yuan oftewel 225 euro voor 25 personen) en een groot deel van het eten wordt nog ingepakt om de volgende ochtend als ontbijt te gebruiken.
Ik besluit samen met Wouter, Jelle en Rowan het achterafstraatje waar we gegeten hebben verder te verkennen. Het wordt steeds donkerder en aftandser, maar we voelen ons er niet onveilig. Lekker doorstappen dus. Hier komen we erachter dat we al de hele week al twee tot drie keer te veel betalen voor het bier, de straatprijs voor 0,6 liter ligt hier op 4 yuan (0,50 euro). Op de terugweg lopen we langs meerdere souvenirshops, waar ik het Rode Boekje van Mao ZeDong koop. Ook vinden we een originele kopie van een echte nep-iPhone voor 780 pingels, maar die laten we maar mooi in de winkel achter. In plaats daarvan gaan we de gezellig uitziende Helen’s Bar in: een verzamelplaats voor backpackers. Na een biertje besluit Jelle om toch nog maar even naar de kapper te willen deze avond. Wouter, Rowan en ik blijven achter en genieten van de meest vreemde verhaaltjes die voorgaande gasten op de muren en plafond hebben gekrabbeld, onder andere een groet van de studiereiscommissie van Amsterdam gedateerd op 2009. Als we Jelle even later weer tegenkomen, heeft hij behalve een korte kop ook een goed verhaal te vertellen. De kapster bleek namelijk behalve knippen en wassen ook nog wel ‘andere diensten’ aan te kunnen bieden. Dit is toch maar niet uitgeprobeerd, dus we gaan vrolijk lachend maar weer terug naar het hotel, want morgen moeten we er weer heeel vroeg uit.

Freek van Capelle

Tsingua University

Vandaag is het 10 september. Het feestje van gisteravond was voor veel mensen net iets te lang doorgegaan, waardoor mensen het geheel niet erg vonden dat de tai-chi niet doorging. Achteraf blijkt toch wel dat de tai-chi nodig was, aangezien de wandeltocht over de muur voor de nodige spierpijn zorgde. Maar goed, nadat iedereen zich om 11 (!) uur had gemeld gingen we op weg richting de Nederlandse ambassade om Chang op te halen en te gaan eten met iemand van het Nederlandse Consulaat. De buschauffeur had de nodige moeite om de weg te vinden, en kon ook de schakelbak niet begrijpen, waardoor de motor de hele tijd bijna afsloeg.
De man van de ambassade was David Pho, hij houdt zich bezig met samenwerkingen in onderwijs en wetenschap. Hij werd bijgestaan door Anny, een trainee op dezelfde afdeling. Het restaurant waar we aten serveerde eten in de Yunanstijl, wat een zeer diverse keuken heeft met veel lekkere gerechten. De ruimte was een beetje klein, dus werden we opgedeeld. Ik zat samen met David, Tom en een aantal anderen in een kleinere ruimte, waar we het vooral hadden over onderwijs in China en Nederland. Van de andere groep hoorde ik dat ze vooral veel nuttige tips kregen over Chinese gewoontes.
Na het eten reden we door naar Tsinghua, de beste universiteit van China. Bij aankomst staat er iemand te wachten met een welkomstbord voor Bram Nauta. Bij binnenkomst in het gebouw blijkt dat men ook overal posters heeft opgehangen om de lecture van Bram aan te kondigen, jammer dus dat hij er niet bij kon zijn. Het gebouw dat we bezochten is van de faculteit nano- en microtechnologie. We krijgen eerst wat uitleg over de faculteit, waarna Wouter zijn eerste presentatie van deze reis mag houden. Mensen zijn blij verrast door de tweetalige sheets, dus hulde daarvoor. Overigens was ook David Pho verbaasd over onze ‘goede’ voorbereiding en kennis van Chinese gewoontes, het symposium is dus zeer nuttig geweest.
Na Wouters praatje volgt een vijftal praatjes van PhD’s, over respectievelijk flexibele luidsprekers, inductieve vermogensoverdracht voor medische toepassingen (een nanopil die moet worden gevoed van  buiten het lichaam), software-defined radio, germanium MOSFETs en de contact weerstand van metaal-grafeenverbindingen. De inhoud van de praatjes was best interessant, maar de PhD’s hadden veel moeite met de Engelse uitspraak. De monotone voorlezers in combinatie met de vermoeidheid van gisteren zorgden ervoor dat menig SPOCKer zijn ogen niet altijd open kon houden.
Na de praatjes hebben we nog wat gekletst met de studenten en werden we nog rondgeleid langs de cleanroom, maar deze was niet zo clean en leek meer op een normaal lab met meer fancy apparatuur. Toen was het tijd om terug te keren naar het hotel, maar door de file kostte dit anderhalf uur. Deze tijd werd echter goed benut door wat slaap in te halen.
Nadat we omgekleed waren gingen we naar de Bell-Tower quarter om te eten. Deze wijk was een typisch zo’n Chinese wijk met heel veel kleine restaurantjes en allerlei soorten kraampjes met eten en andere tjak, alsmede de nodige hoeveelheid LED’s en heel veel mensen. Al gauw bleek dat er geen enkel restaurant was dat 25 man kon hebben, dus splitsten we op. Het eten was bij iedereen erg lekker, al bleek wel dat als er op het menu ergens ‘HOT’ staat, het ook echt te heet is om te eten, dus dat is weer een lesje geleerd.

Freddy Gunneweg

De Chinese Muur

Met dank aan Wouter en Joris gaan we 9 september toch naar de Chinese Muur en Summer Palace. Vanwege de tijd werd het geplande schema omgegooid en vertrokken we eerst naar Summer Palace. Onze gids Jerry liet ons alle interessante plaatsten zien en gaf veel informatie over de geschiedenis er van. Wij Nederlanders zijn, net als gisteren, weer de grootste attractie voor de Chinezen. Bart kan je er alles over vertellen! In het Summer Palace was er ook een zangvoorstelling met zo'n 200 Chinezen die over Mao en Chinese helden zongen. Daarna zongen wij voor hen "Zie ginds komt de stoomboot". We hebben allemaal plezier gehad bij dit evenement. We namen nog een groepsfoto en gingen terug met een drakenboot om vervolgens in de bus te stappen naar de grote muur.

Na het luxe Summer Palace gingen we naar een restaurant voor een lunch. De lunch was mooi gedecoreerd en rook goed. Na de lunch gingen we door naar de Chinese muur. Met een kabelbakje werden we naar de muur gebracht waar we 2 uur konden lopen. Het was een speciale wandeling over deze oude muur. In het dal waren allemaal kraampjes met souvenirs. Ze zetten hoog in met hun prijzen, maar met wat afdingen kunnen we tot 70% korting bedingen. Tijdens de busrit was het uitzicht buiten Beijing een welkome afwisseling. In Beijing hebben we daarna nog The Temple Of Heaven bezichtigd. De tempels zelf zijn helaas al gesloten, maar ook het zien van de tempels in de nacht is bijzonder. Voor ons diner gaan we terug naar de wijk van ons hostel waar we "Hutong Pot" eten, het koken van eten. Daarna gingen we naar "de buurman", het restaurant naast ons hostel. Daar dronken we cola en bier. Het werd een legendarische avond en nacht...

Het weekend is voorbij, morgen weer een nieuwe dag in Beijing!

Fieke Hillerström