Deze dag, zaterdag 15 september, begon in de No. 88 club waarvan gisteren al werd bericht. Rond een uurtje of half een besloten een handvol mensen dat het mooi was geweest, onder meer om het risico op Tinitus beperkt te houden. Aangezien we met z’n vijven waren duurde het even voordat we een taxi vonden die bereid was ons voor een paar pingels extra mee te nemen. Toen we langs de politie reden zei de chauffeur tegen Labrinus dat hij plat moest gaan liggen, schijnbaar is dat een van de weinige ons bekende verkeersregels die hier wel serieus genomen wordt. In het hotel aangekomen besloten wij morgen uit te slapen, de bedden kosten immers te veel om er geen gebruik van te maken. Dit betekende dat ik de volgende ochtend nog sliep terwijl het grootste deel van de groep naar de tailor market ging. Zover ik heb mee gekregen gebeurden hier geen rare dingen: er werden weddenschappen afgesloten en Tom heeft zijn charmes losgelaten op een paar mooie dames (lekkere wijven).
Met z’n tweeën maakten wij ons om 12 uur op pad richting het metrostation waar wij de rest van de groep zouden ontmoeten. Niets vermoedend bestudeerden wij geconcentreerd naar de plattegrond van het metrostation, toen er “soep, soep, soep” in onze oren werd geschreeuwd, wat tot enige schrik leidde. Maarten bleek meer of minder toevallig tegelijkertijd op het station te zijn en had ons zien staan. Vanaf het station moesten wij maar kort lopen naar de startplek. Hier wachtten drie begeleiders en twee andere deelnemers op ons. Het was best bijzonder om zo een andere grote groep Nederlandstalige mensen in Shanghai te zien. Omdat ik nog niet had ontbeten heb ik een broodje in een supermarkt gekocht met in de verpakking een klein zakje. Er van uitgaande dat dit poedersuiker is wilde ik het al open scheuren toen ik zag dat het eigenlijk een zakje tegen vocht met het opschrift “If contact made with eyes or mouth, please contact physician” was.
Op grond van de grootte van de groep werd deze opgesplitst in drie groepen van acht tot tien mensen. Onze guide was een Belgische vrouw van 31 (zo bleek uit een weddenschap) die inmiddels al zes jaar in Shanghai woont. De instructies die ze voor het fietsen gaf waren bij elkaar blijven, voorrang nemen en bellen/lawaai maken. Vooral het laatste bleek inderdaad erg goed te werken om voorrang te krijgen. Omdat we vrij snel op pad waren kregen wij veel van Shanghai te zien: een Frans gedeelte, voortkomend uit een Franse kolonie, de oude stad en gespecialiseerde winkelstraatjes zoals de “Gamma” met allerlei renovatiematerialen en een straatje met alleen maar buizen en pijpen. Ook werd er uiteraard een weddenschap afgesloten. Degene die als eerste een Chinees achter op zijn fiets mee zou nemen won. Zelfs Robert deed mee, en dat terwijl hij niet eens een bagagedrager had. We hielden een tussenstop op de “Nieuw Heights”, een restaurantje met een fantastisch uitzicht op het Bundgebied. Kort hierna wist Ingo een dame zo ver te krijgen achter op zijn fiets te gaan zitten en kon zo de hoofdprijs van een Yuan binnen harken. Niet veel later bereikten wij weer het startpunt en was deze bijzonder indrukwekkende tocht afgelopen. Al met al zorgde een hoop lulkoek die volgens verhalen gedeeltelijk letterlijk in mensen op kwam voor een humorvolle start in de dag.
Hierna gingen wij op zoek naar een restaurantje om weer wat energie van het fietsen terug te winnen. Helaas was vanavond de laatste avond van Tom en dus gaf hij een speech waarin hij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen mooi samenvatte. Het eten was zoals ge- en verwend erg lekker.
Het avond programma bestond uit een optreden genaamd “Kung Fu Komedy”. We wisten niet precies wat wij hiervan voor moesten stellen maar het bleek stand-up comedy in een gezellig en mooi ingericht café met de naam URBN Hotel te zijn. Het lukte ons om de eerste twee rijen compleet in beslag te nemen. In totaal traden er drie comedians op, waarvan de laatste de bekende Paul Ogata. Al snel werd duidelijk dat 20% van het publiek uit Nederlandse elektrotechniekstudenten bestond, wat tot drugs, kaasborden en robotvagina grappen leidde. Het niveau was aangenaam laag en de kwaliteit hoog, zodat de meeste van ons niet meer bij kwamen van het lachen. Al in al een ontzettend gave dag!
Jelle Dijkstra