De vlucht en eerste dagHet is inmiddels zaterdag 8 september geworden. We zijn inmiddels halverwege Rusland en beide R. Grootjans’en zijn jarig. Het werd al snel donker en er werd geprobeerd om in het vliegtuig te slapen, één persoon slaagde hier maar half in. Een paar uur later werd het alweer licht en moesten we ons langzaam klaarmaken voor het ontbijt en de landing. Tijdens de landing barste het feest los en werd er door de deelnemers gezongen voor de twee jarigen. Van te voren werden wij al gewaarschuwd dat lange Westerling erg gewild zijn om op de foto te zetten of er mee op de foto te gaan. Eenmaal bij de metro, van het vliegveld naar het hostel, aangekomen, was het raak. De eerste SPOCK’ers zijn slachtoffer geworden van een Chinese vrouw die met hen op de foto wou. Het blijft dan ook niet bij deze ene keer dat we op de foto moeten. Eenmaal na een aantal keer overstappen, komen we aan op het station . Dit station ligt aan het Tianmen plein, oftewel het plein van de hemelse vrede. Ons hostel ligt op een steenworp afstand en een aantal van ons heeft uitzicht op het plein. Aangekomen bij het hostel blijkt dat er nog niet ingecheckt kan worden. Het is namelijk nog geen twaalf uur, maar gelukkig was groep ‘Awesome’, awesome genoeg om hun kamer ter beschikking te stellen om daar onze koffers, tassen en jassen van de rest te 5stallen. De groep verzamelde zich daarna in de lobby om aan de brunch te beginnen. Aangekomen in een straat met allerlei kleine winkeltjes, ging een deel ervan een klein zijstraatje in met allemaal hyperactieve reclameborden. Hieruit werd een uit de vele eettentjes bezocht, waar voor velen de eerste “echte” Chinese maaltijd werd gegeten. De gerechten zijn met het aanwijzen van plaatjes gekozen. De gerechtenkaart had namelijk geen engelse vertaling. Even later kwam ook de andere groep via een omweg in de overliggende toko terecht. Er werd afgesproken om het plein van de hemelse vrede te bekijken en daar ook een foto te maken voor het Universiteitsfonds. Zo geschiedde het dat een groep van 24 studenten en één begeleider met de Ufonds-vlag naar het plein om een foto met de vlag voor de Verboden stad te maken. Partijleider Mao zou dan goedkeurend toekijken en de reis een succes worden. Ondertussen hadden wij een aantal foto’s gemaakt, deden “de Woutel”, werden vol op gefotografeerd door Chinezen en moesten ook op de foto met een aantal Chinezen. Dit ging door tot er een man in paniek met de politie naar ons toe liep dat wij geen foto’s mochten maken met de vlag en Mao op de achtergrond. Na deze vertoning zijn wij naar de Verboden Stad gegaan om nog meer belangrijke cultuur te snuiven. Ook hier moesten veel deelnemers alweer met Chinezen op de foto. Vooral Bart die een goede lengte van 2.04m heeft, was en is nog steeds erg populair. Op een gegeven moment konden wij een tempel op een heuvel achter de Verboden Stad zien liggen. De meesten hadden na drie a vier uur wel gezien. Dus wilden de meesten de beklimming wel wagen en gingen mee. Eenmaal boven aangekomen bleek dat er een acht meter hoge boeddha in de tempel te staan. Er was ook een fantastisch uitzicht over de gehele stad en tot onze verbazing stonden wij ook op het exacte middelpunt van de stad. Na er enige tijd te zijn geweest en er te hebben uitgerust, zijn wij terug gegaan naar het hostel. Ingecheckt in het hostel zijn de kamers verdeeld en werd er na het bekijken van de kamers, gegeten bij het eettentje van de buurman. Daar hebben we van alles besteld, waarbij vooral de Peking eend goed in de smaak viel. Deze kon dan ook van de “Lian Xi etens-bingokaart” gestreept worden. Omdat het eten iets was uitgelopen, is iedereen halsoverkop naar het Olypic Park geracet. Jammer genoeg heeft iedereen maar ongeveer 15 minuten kunnen genieten van het olympisch stadion, het olympische zwembad en de vele mensen met kraampjes en vliegers. Niet te vergeten de Mickey Mouse die totaal doordraaide toen er foto’s van hem werden gemaakt met Woutelende Spockers voor hem. Bij de terugreis naar het hostel viel er een tijdelijke vermiste te betreuren. Freek zijn we bij het Olympic Park kwijtgeraakt en na een tijd zoeken, wachten en bellen, is iedereen de metro in gegaan. Uiteindelijk is dit helemaal goed gegaan en is iedereen veilig in zijn of haar bed gekropen. |