South East University13 september 2012, Nanjing Het is 6:30, mijn wekker gaat. Uitgerust word ik wakker en merk ik dat mijn bed toch niet zo comfortabel is als het gisteren voelde. Snel sta ik op en maak ik me klaar om 7:00 ontbijt te halen in een straatje in de buurt. Zoals altijd is de planning weer lekker strak. Het programma van vanochtend bestaat uit een bezoek aan Southeast University (SEU), bij ons beter bekend als ‘ De universiteit waar Bram koning is’. Om half acht worden we opgehaald door een bus van de SEU. Onderweg informeert Prof. Wang ons over de specs van zijn universiteit. Deze is in heel China beroemd vanwege het hoogstaande onderzoek in RF IC design. In totaal telt de uni zo’n 30 000 studenten. Terwijl we door Nanjing rijden wordt ons verteld dat dit ooit de hoofdstad van China is geweest, en dat het station waar we gisteren met de Bullet Train arriveerden het grootste van heel Azië is. De bus rijdt de nieuwe campus op, deze is pas is opgeleverd en de verhuizing is bijna klaar. Vanwege ruimtegebrek was een verhuizing nodig, dus ze hebben maar gelijk een tien maal grotere campus gebouwd. Het terrein is inderdaad gigantisch en het eerste wat opvalt is dat alles grijs is en op elkaar lijkt. De smog die er hangt versterkt de grauwe indruk. Dan ziet onze campus in Twente er toch een stuk beter uit, met haar groene gras, witte Carré en rode Nanolab. We lopen een gebouw binnen waar de bachelorstudenten hun practica hebben. Prof. Wang grapt dat de studenten hier ‘Lián Xì’ (verbindingen) maken. Een half uur later verlaten we de nieuwe campus en rijden we naar Wireless Valley, een gebied van 1km2 waar bedrijven en de universiteit samenwerken in onderzoek naar - je raadt het al - draadloze communicatie. Er is een groot ‘experience center’ opgezet, vol met posters, prototypes en een gigantische maquette van het terrein. We worden rondgeleid door een hoge pief, die geen Engels spreekt. Ook alle posters bevatten alleen Chinese tekens en op de foto’s staan alleen Chinezen, waardoor in mij de vraag opkomt of het onderzoek hier al het internationale niveau heeft bereikt. De rondleiding vervolgt zich door de rest van de gebouwen van Wireless Valley. De deur van de loopbrug is vergrendeld door een elektronisch slot, dus er wordt een bewaker bijgeroepen. Deze toetst opzichtig de pincode in. Een golf van hilariteit gaat door de groep, maar professioneel als we zijn onderdrukken we onze emoties. Dit is niet de eerste keer dat me opvalt dat veel beveiliging ook in China een wassen neus is. Na het zoveelste busritje arriveren we eindelijk op de oude campus, waar nog steeds het grootste deel van Prof. Wang’s groep gevestigd is. We lopen langs een lab waarvan ons verteld wordt dat het de meest geavanceerde in zijn soort is van alle universiteiten in China. Er volgt een presentatie over het onderzoek dat in de groep gedaan wordt. Het meest aansprekend is het onderzoek naar myoelectric neurostimulation. Hiermee kunnen twee zenuwstelsels aan elkaar worden gekoppeld. Dat maakt het mogelijk om gebroken zenuwverbindingen te herstellen, maar ook om een verbindingsbrug te maken tussen twee lichamen. Tijd voor de lunch. Samen met Prof. Wang en Dr. Wang genieten we van een heerlijke maaltijd in de mensa. Met een volle buik nemen we de bus naar onze middagbestemming: Linggu Park. Een gigantisch bos op een grote berg, waar Nanjing inmiddels volledig omheen gebouwd is. We bezoeken o.a. het mausoleum van Dr. Sun en de Linggu Temple, een pagoda met een hoogte van 60 meter. Na een lange wandeltocht nemen we de bus terug naar het hostel. Even snel douchen en dan de stad in om lekker van de Chinese keuken te genieten. Met Century Egg, kwal, schildpad en pad wordt de Chinese Food Bingo flink aangevuld. Tijdens het eten bespreekt de reiscommissie de afgelopen en aankomende dagen. We nemen de Taxi terug naar het hostel, waar een paar lekkere Franziskaners op ons liggen te wachten. Met zo’n 22 graden en het geluid van krekels op de achtergrond is het hier goed toeven. Als ik morgen wakker wordt is het een week geleden dat we vertrokken uit Enschede. Tempus Fugit, tijd om mijn belevenissen op papier te vereeuwigen… Hugo Westerveld |