NanjingVandaag is het 12 september. Tijdens de nacht moest ik mijn verliezen bij de, in China illegale, gokpraktijken in de bar vergeten. De ingezette 3 Yuan, omgerekend zo'n 45 cent, ben ik voorgoed kwijt. De reiscomissie heeft het plan voor vandaag aangepast om voorzitter Mao een waardige groet te brengen. Dat betekende echter wel dat we vandaag al om 6 uur ons bed uit moesten. Om niet gelijk weer in slaap te vallen werd gelijk het gordijn open gegooid. Tot onze verbazing zagen we een blauwe lucht in Beijing. De voorgaande dagen waren egaal grijs waarbij de vraag of dit wolken waren of smog was nog steeds niet is beantwoord. Echter blijkt het dus ook voor de inwoners van Beijing mogelijk te zijn te kunnen genieten van een gezonde blauwe lucht. Het ontbijt bestond vandaag uit de rijst die gister overgebleven was. Onze buurman (restaurant naast het hostel) was echter een soort oliebollen aan het bakken. Een Michelin ster zal de beste man niet verdienen, het ontbreken van poedersuiker was hier een gemiste kans. Daarna was het tijd om naar het mausoleum van Mao te wandelen. Uiteraard hadden we uit respect voor voorzitter Mao onszelf netjes in pak gekleed. Eenmaal aangekomen op Tian'anmen Square schrokken we van de wachtrij. Blijkbaar was om 6 uur opstaan niet genoeg om een 2 uur durende wachtrij te vermijden. Nadat we nog een poging hadden gedaan om als groep onszelf binnen te praten gaven we het op. Ook het speldje dat Thomas even daarvoor met een bewaker had geruild bleek niet van pas te komen. We liepen door. De muur met de foto van voorzitter Mao bleek vandaag niet meer in de stijgers te staan. Tijd voor een nieuwe groepsfoto waarbij we vandaag besloten maar niet de vlag van het universiteitsfonds te tonen. Inmiddels zullen 100 verschillende versies van de groepsfoto op de Chinese variant van Facebook geplaatst zijn omdat er zoveel omstanders ook foto's maakten. Aan de andere kant van het mausoleum ging net een nieuwe wachtrij open. We gingen er voor en 20 minuten en een security check later stonden we klaar om voorzitter Mao te kunnen bezoeken. In de wachtrij kocht ik nog snel een bloem voor 3 Yuan. De bloem werd voor het standbeeld van voorzitter Mao neergelegd en een eerbiedige buiging werd gemaakt. Dit standbeeld is een directe kopie van het beeld van president Lincoln in Washington. Ook voorzitter Mao zit in een stoel in dit standbeeld. Daarna liepen we langs voorzitter Mao die daar al zo'n 30 jaar vredig ligt. Na het bezoek aan Mao was het tijd om naar de campus van Nokia in Beijing te gaan. Dit betekende weer een lange en vermoeiende reis in de bus en file. Op het moment dat ook ik wat slaap aan het inhalen was, was Thomas zo attent om iedereen wakker te maken om te melden dat we nog 30 minuten de tijd hadden om te slapen. Bij Nokia kregen we een rondleiding door de campus. We zagen de verplichte presentaties, de sportzaal, voetbaltafels en het dak. Ook de getoonde telefoons uit de vorige generatie waren niet zo boeiend. Even was er hoop op een leerzame rondleiding toen we toch de fabriek in konden. Echter kwamen we niet veel verder dan een gang waar niets te zien viel. Na dit bezoek probeerde iedereen nog een kom vol noedels naar binnen te werken in de bedrijfskantine. De terugreis ging een stuk vlotter door het gebrek aan grote files op de wegen van Beijing. In het hostel werd nog snel van kleren gewisseld en konden we naar de metro om onze trein naar Nanjing te nemen. In de metro stappen met een koffer was weer een hele operatie. Uiteraard stonden wij klaar voor een overvolle coupé. Gelukkig lukte het Tom, Freek, Laurie en mij om onszelf er in te wurmen. Het treinstation voor de Bullet Train is net een luchthaven. Ook hier een behoorlijke security check en nog eens een check. Nadat Freek onze Chinese treinkaartjes had weten te ontcijferen wisten we welk treinstel en welke stoel we hadden. In tegenstelling tot de NS vertrok onze trein zelfs 2 minuten te vroeg. Op het moment van schrijven razen we met 311 km/h door China en kunnen we genieten van het landschap dat ons voorbij schiet. Met dank aan onder andere Maarten, die zich bijna een hernia heeft gesjouwd, konden we genieten van bier in de trein. Op deze trein zijn echter ook leuke stewardessen te vinden. De vraag is echter of ze het ook zo fijn vonden dat een groep van 24 studenten hun lege bierflesjes inleverden in een zak die daar niet echt op gemaakt was. Toen onze eigen voorraad op was, werd het tijd om het restaurant aan boord van de trein te overvallen. Wederom werd er een acceptabele hoeveelheid TsingTao ingeslagen. Nadat ook deze blikjes van 600ml op waren werd een nieuwe expeditie ondernomen om meer bier in te slaan. Helaas kwamen de manschappen van deze missie terug met slecht nieuws: Al het bier was blijkbaar al op. In Nanjing kwamen we keurig op tijd aan, namelijk om kwart voor zeven. Daarna was het even zoeken naar de juiste weg. Blijkbaar stond het nieuwe station waar we aankwamen nog niet op Google Maps. Met de mobieltjes en offline kaarten bij de hand wisten we onze weg te vinden naar de metro en het Traveler's Soul hostel. Tijdens de lange wandeling van metro station naar hostel werd de zeer onhandige en loeizware koffer van Jelle door meerdere mensen stukje bij beetje in de richting van het hostel gebracht. Jelle's hulptroepen wil ik bij deze dan ook nomineren voor een eremedaille. Nadat iedereen de koffers met het nodige ruimtelijk inzicht in de zeer kleine kamers wist te krijgen gingen we op weg naar het centrum van Nanjing aangezien iedereen behoorlijke trek had. Na een ritje met de bus stapten we uit bij een overdekt winkelcentrum. Al snel kwamen we een McDonalds tegen, maar uiteraard waren we het unaniem eens met elkaar dat het daar nog veel te vroeg voor is. We zochten een toko op waar we ook vandaag weer veel te veel hebben besteld. Zelf heb ik, voor zover ik het weet, helaas niks mogen afstrepen op de food bingo uit onze reisgids. Mogelijk hebben anderen wel voor het eerst de rubberen substantie dat naar de naam inktvis luistert naar binnen gewerkt. Na het eten, inmiddels was het winkelcentrum al bijna gesloten, wisten we nog net de laatste bus terug te pakken. Aangekomen bij het hostel gingen we nog voor een biertje. Hierbij werd duidelijk waar de naam van het hostel vandaan komt. Met 38 yuan per glas is een beetje student genoodzaakt om zijn ziel aan de duivel te verkopen. Gelukkig konden we toch nog wat afdingen en kwam er alsnog duurbetaalde Carlsberg op tafel. Tegen 12 uur was het tijd om te douchen en te slapen. Gerwin Hoogsteen |